راستی..

گفتی چرا منو کشتی؟

سلام دل..

دیروقتی است غافل مانده ام از کویت..

منم شرمنده ی رویت‌‌..

رو برم ترش کنی نوشت باد..

زهر بر جامم کنی نوشم باد..

دل گشتم و گشتی این دوران را..

من پی درد دگران، تو پی دردی گران..

هرکس از آن دگران دل خود بگرفت و برفت..

من ماندم آن همه درد و این زهر فغان..‌.

نمی شناسمت..

باورم نمی شه، نمیتونی منو نشناسی..

نه نمی شناسمت..

قسم بخور..

قسم می خورم.. به عزیزترینم قسم نمی شناسمت..

عزیزترینت کیه؟

نمی شناسی، توام نمی شناسیش..

مدیونی اگه باور کنی زنده ام و زندگی می کنم..

باز آمدم..

باز آمدم به بزم واژه ها..

باز دل زدم به دریای ترنم ها..

دل دادم به دیده ام..

با خود ببرد هرجا که خواهد..

دیده می بیند و دل انکار می کند..

دل می بیند و دیده می بارد..

آری، نقطه ی محال پندار است..

 ولی دیگر مجال انکار نیست..

دل و دیده مهمان بزم واژه..

واژه ببرد تا آنجا که تابش هست..

برود تا آنجا که عزم نابش هست..

دل بود، دیده نبود تابش..

عزمم تمام شدو..

بزمم تمام است کارش..

 

  

باز امشب چه شده دل!

باز کس بد گفت؟

بد دید؟

بد کرد؟

بد رفت؟

یا بد آمد؟

باز دنیا تو را ندید؟

نشنید؟

چه می خواهی از جان این دنیا دل؟

دنیا چه کند خوب است؟

و چه نکند تو راضی؟

دنیا چه کند که تو شکستی؟

دنیا را چه به همدردی؟

مگر اصلا دنیا می داند که تو هستی؟

اصلا تو واقعا هستی؟

نه!

نیستی..

آنقدر که مردی..

تو خود با قاتلت همدستی..

و به حکم عدل دنیا محکوم به بغض ابد.

دنیا وقتش بر زنده ها تنگ آمده، توی مرده را ببیند؟

ببینم! مگر تو خود را دیدی؟

مگر می بینی؟

نه، بیداد نگو، ولی با خود،در خلوت خود راست گو..

دنیا و عدلش رها کن به خلوت خود..

تو خود در جمع یگانگی ات راست مان.

من که تنهایی دیروز را هزاران بار سکوت کردم!

چرا امروز تنهاتر شدم؟

من که به نور از دست رفته ام چرا نکردم!

کورسویم چرا امشب از دستم رفت؟

امشب صبحی خواهد داشت آیا؟

نمی دانم..

باز سکوت خواهم کرد..

چرا؟ نمی دانم!

عمق دلم نور دارد..

از چه؟ نمی دانم!

این تو دانستی، دیگری نداند..

شاید این نور برایم بماند..

گل ژاله ای چید و..

همه باز از هم پاشید..

باز ...

دل نالیدن گرفت و..

دیده باریدن گرفت و..

واژه رقصیدن گرفت..

            آه از رقص بی رمق ..

                                واژه خوابیدن گرفت و..

                                 دیده تا باران ها بیدار است و..

                                 دل...

                                 دل تا ژاله چیدن های گل نالان است..

درود چرا؟

وانگاه بدرود چرا؟

مرد چرا؟!

وانگاه نامرد چرا؟

خود  خواه..

   نه خودخواه را..

شاید.. کمی دورتر..

بس مسرورتر..

                     شاید.. کمی دیرتر..

                     بس ماندگارتر..

                                         شاید.. کمی کم‌تر..

                                         بس بسیارتر..

ولی اما..

        فقط شاید..

آن شب سیاه که دل گفت برو ..

این روز سیاه را ندیده بود ..

حالا، شب سیاه ..

روزش سیاهتر ..

ناله کنان، رهرو بن بست تار ..

دل به کجا، سیاهی آنجا به کار ..

دل! آرام..

مرگ را تاب آر..

شنیده ام به دل شکسته خانه می کنی..

خوش آمده ای به دلم..

مدتهاست خوش آمده ای..

و امشب چه خوشتر آمدی..

شرمم باد،امشب این خانه ویرانه شد..

دلخوشکنک تاری به دل مانده بود،که امشب پاره شد..

تو نرو ولی ازین خانه..

به ویرانگیم قسم نرو..

از امشب می ترسم..

امشب بیشتر بمان..

              شاید

               باید

               فردا

   خانه ای دیگر بسازی..

کاشکی از کودکی.. پیرچشم بودم ...

افسوس ایام دراز گذشت و دیدم ;

از دورتر که نگاه کنم بهتر می بینم..

گل از نزدیک زیبا بود..

دل به گل شیدا بود...

کاشکی از نزدیکی.. خار گل پیدا بود ...

یا کاش گل بی خار بود..

هه.. چه کاش کشکی..

       خار که هست تا آخر کار...

 پس کاش..        

       نه پیری بود و نه دوری..

           گل بود و چشم به خارش ناکار..

                            کودکی بود و نزدیکی بود...

امشب همه رهایم کنند...

می خواهم رها از همه چراها بگریم...

رها از بند نبایدها...

امشب بایدی هم نباید...

امشب هر که جوید حالم،بجیوید. چرایی نیابد...

هه... اگر یافت، به من هم چرایش بگوید..

                                               اما...

                                                   امشب نه..

                                                           فردا اگر بودم بگوید..

                                                                          امشب کسی مرا چرایی نگوید...

من آیینه نشکستم، این صورت بشکسته که راست؟!

من ساده گذشتم، این پای،پر از پینه چراست؟!

من شکوه نکردم، این محکمه از چیست؟!

من عمر نکردم، این گور دگر چیست؟!

اشکم ببخش،

رسوای عالمت کردم..

روزی احدی ندیده بود رویت،

امروز کس و ناکس نشسته به تماشایت..

از راه نرسیده، به ته راه رسیدم ...

راه این بود؟ چه زود! من که چیزی ندیدم !

اشتباه آمده ام.. راه برگشتی ندارم؟

چرا آمده ام؟ من که هیچ راهی ندارم!

تیشه آخر، ریشه ام سوزاند و برد ..

خراش های ریز تیز اما، بر تنه ام ماند که ماند ...

فروغ، بانوی سخن..

حلقه بردگی را دیر انداختم، ولی دور انداختم..

 گفته بودی دستهایم را می کارم، خواهم رویید،می دانم ..

وامروز روییدم، درود...

و هم امروز بدرود...

                   بدرود مرد نامرد روزهای پردردم ..

به دریای اسمان می برم درد دردانه هایم را ..

بدرقه راه سبزتان،

                      نه ترنم دیدگانم..

                                            که تارهای دلم...

دلم دریا کردید،

                    اسمانی باشید.

و من امروز دریافتم کدام کدامین را سبب است..

امروز که هقهق ها از دل قهقهه ها سر بر اوردند..

قهقهه ها چه انتهایی داشت و هقهق ها چه بی انتهاست..

انکه نباید رفت و انچه که باید ماند..

من تاب آرم این بغض گران را، وین اشک روان را..

اشک یاران دلم را، ولی تاب ندارم..

نریزید، نریزید، دگر تاب ندارم..

این لحظات می گذرد.. ما را یارای ایست نیست ...

نمی دانم.. قهقهه این لحظات حکایت از کدامین گوشه خاطرات دارد..

قهقهه با بغض؟  قهقهه یا بغض؟ نمی دانم..

کاش بدانم این روزها، کدام ان یکی را سبب است..

اه از ان که دیگری را به دشواری برد..

سلام ها خوش بود..

اما نه انها که وداع را به دشواری برد.

وندر ان لحظه شاد تکرار سلام ها، من از این بغض پسین، چه ناگه بودم..

نا گه امد به میان.

من دران وهم فراغ ،ازین درد وداع چه غافل بودم...

دلشادم و دلتنگم و دلگیر ..

دلشاد از قربت باقی یاران دردانی..

دلتنگ از غربت جدایی بارانی ..

و دلگیر از ...